จากโลกใบหนึ่งที่เราใช้ชีวิตมาในช่วงระยะเวลาที่นานพอสมควร นานพอที่จะบั่นทอนจิตใจให้เปราะบาง ผุกร่อน จนเกือบจะปริแตก

นำไปสู่การเดินออกนอกเส้นทางไปยังโลกอีกใบ ที่จะเป็นบททดสอบความแข็งแรงของจิตใจ และเป็นการได้หยุดพักเพื่อพูดคุยกับตัวเองเสียบ้าง

การที่คนคนหนึ่งจะเลือกเดินเข้ามาในเส้นทางนี้ล้วนมีเหตุผลของแต่ละคนที่แตกต่างกัน บ้างเพื่อตัวเอง บ้างเพื่อคนอื่น ทั้งตั้งใจทั้งไม่ตั้งใจก็ดี ทำให้เราพบว่า วิถี ศรัทธา ความเชื่อ การปฏิบัติก็จะแตกต่างกันไปตามความแข็งแรงของจิตใจของคนคนนั้น อยู่ที่ว่าเราได้นำเอาความคิดจากโลกที่จากมาติดตัวกันมาด้วยมากน้อยเพียงใด

แต่สิ่งที่เหมือนกันคือ “กิจ” หรือส่วนของการใช้ชีวิตที่เป็นปกติในทุกทุกวัน

สิ่งที่เราได้พบเจอได้ปฏิบัติจนเกิดความรู้สึกที่อยากจะถ่ายทอดสื่อสารให้คนที่ยังไม่เคย หรือไม่มีโอกาสที่จะได้เข้ามาอยู่ในโลกใบนี้ ได้เห็นบางมุม มุมของการใช้ชีวิตปกติ มุมของความธรรมดาสามัญที่ทำให้เรารู้ว่าไม่ว่าจะเป็นใครอยู่ในสถานะใดก็ตามล้วนก็มีวิถีของการใช้ชีวิตไม่ต่างกัน

สุดท้ายแล้ววันหนึ่งเราก็ต้องกลับมาที่โลกของเรา โลกที่เราทิ้งมาเพื่อตรวจสอบและซ่อมแซมจิตใจ

เช่นเดียวกับเมื่อตอนที่เราเข้ามาเรายังนำบางสิ่งจากโลกเดิมติดตัวเข้ามาที่โลกใบใหม่นี้  ในยามที่เราจะต้องจากไปก็อยู่ที่ใครจะเอาสิ่งใดติดตัวกลับไปเช่นกัน ไม่ว่ามากหรือน้อย แต่เราเชื่อว่าได้มีบางอย่างเกิดขึ้นในจิตใจและจะทำให้เราเปลี่ยนไปในทางที่ดีได้ 

เพียงตั้งสติ และระลึกถึงช่วงเวลานั้นไว้ก็พอ