ในต่างแดนที่ไม่มีใครรู้จัก การเรียนรู้สิ่งใหม่เพียงลำพัง เป็นช่วงเวลาที่ ตั๋ง – ตรัยภูมิ จงพิพัฒนสุข ได้ตามหาตัวตนผ่านการถ่ายรูปถ่ายทอดออกมาเป็นชุดภาพ ‘Mindwanders’

ความเหงา เป็นหนึ่งในความรู้สึกที่ถูกบรรจุไว้ในชุดภาพนี้ สำหรับเด็กมัธยมปลายคนหนึ่งที่ออกไปใช้ชีวิตที่ประเทศไอร์แลนด์ซึ่งเป็นโรงเรียนประจำ ในที่ที่ต้องทำความรู้จักกับหลายสิ่งใหม่ ตั๋งได้ใช้กล้องเป็นเครื่องมือในการก้าวข้ามสิ่งต่างๆ ที่ตัวเองกลัว

“ความสัมพันธ์เป็นสิ่งที่เรากลัว พอเราห่างจากเพื่อนจากครอบครัวเราการจะกลับไปหา กลับไปพูดคุยมันเป็นเรื่องยากสำหรับเรา แต่กล้องมันพาให้เราต้องก้าวข้ามจากสิ่งที่กลัว”

สำหรับวัยรุ่นคนหนึ่ง อะไรทำให้ตั๋งรู้สึกกลัวในเรื่องความสัมพันธ์แล้วใครกันที่ผลักให้เขาออกไปเผชิญความกลัวนี้

“มันเริ่มจากโรงเรียนที่ไอร์แลนด์มีประกวดโครงการศิลปะแล้วครูที่นู่นก็ให้เราลองทำ เราเลยส่งเป็นหนังสือ พอได้ลองทำอะไรสักอย่างมันก็เหมือนเป็นจุดเริ่มให้เราได้ลองอะไรต่อจากนั้นก็ถ่ายรูปเก็บไว้ตลอด”

“มันมีช่วงที่เรากลับมาประเทศไทยได้ไป workshop ถ่ายภาพกับ BADEYES เราถูกเขาค้นเรื่องราวในชีวิตเราแล้วให้เราออกไปถ่ายรูปกับสิ่งที่เราไม่อยากพูดถึง”

©Tripoom Chongpipatanasook

Mindwanders ไม่ได้เริ่มจากการตั้งใจจะเล่าเรื่องแต่เป็นการที่บันทึกสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นแล้วนำมาร้อยเรียงรวบรวมเป็นชุดภาพ หลังจากที่ตั๋งได้เข้าไปในห้วงความสัมพันธ์กับเพื่อนๆ ที่เมืองไทยและกลับมาเรียนต่อที่ไอร์แลนด์ ตั๋งได้ปล่อยตัวเองใช้ชีวิตและกดชัตเตอร์บันทึกความรู้สึกออกมาเป็นภาพ

“ในตอนแรกไม่มีความคิดว่ามันจะรวมเป็นชุดได้เลย จนพอเราถ่ายไป แล้วรวมมาดู เราพบ sense ของความว่างเปล่า ซึ่งมันเป็นตัวเราในขณะที่ถ่ายรูปเราลอยล่องไปเรื่อยๆ “

ความว่างเปล่านี้เป็นตัวแทนของวัยรุ่นในวัยที่รู้สึกถึงความไม่มั่นคงไม่รู้เป้าหมายของปลายทาง แต่ความว่างเปล่านี้กลับเป็นพื้นที่ที่ให้วัยรุ่นหลายๆ คนได้ค้นหาตัวเอง ได้มีสักเฮือกหายใจที่คิดถึงตัวเองมองกลับมาว่าเราควรจะทำอย่างไรต่อ รวมถึงตั๋งเองที่ขอใช้พื้นที่แห่งความว่างเปล่านี้ตามหาตัวเอง

“Mindwanders เป็นเหมือนการตามหาตัวเองโดยคนอื่น เราถ่ายภาพที่ทุกคนว่ามันสวย ทำตามทุก structure ให้ภาพออกมาสวย ไปลองเป็นในสิ่งที่คนอื่นบอกว่าดี แล้วเอาเรื่องราวของเราเข้าไป”

ตั๋งบอกกับเราว่าสำหรับชุดภาพที่ได้รางวัลนี้ไม่ใช่งานที่เขาชื่นชอบ และบอกถึงความเป็นเขาได้อย่างเต็มปากมากนัก แต่มันก็ได้ทำหน้าที่ในการเป็นส่วนหนึ่งให้เขาได้ค้นหาตัวเอง ได้รู้ว่าเขาชอบถ่ายภาพแบบนี้ไหม เป็นเหมือนชุดภาพที่ทำให้เขารู้จักเติบโต คงจะเป็นเหมือนดังคำกล่าวของปิกัซโซ่ที่ว่า “Learn the rules like a pro, so you can break them like an artist.” ซึ่งในชุดภาพนี้เขาได้ทำตามกฎในการถ่ายภาพได้อย่างดิบดี

“ตอนเราถ่ายมันไม่ได้ผ่านตัวเราขนาดนั้น เหมือนถ่ายผ่านกล้อง ตอนนั้นเราถ่ายด้วย visual ของคนอื่น ผมมีเรื่องราวของตัวเอง แต่มันติดตรงที่มันต้องสวยก่อนถึงจะกด เราปล่อยให้ structure มันควบคุมเรา”

หลังจากนี้ตั๋งคงค่อยๆ ได้ทำลายกฎที่ใครต่างสร้างมาแล้วเพิ่มความเป็นตัวเองเข้าไปทีละนิด และเราเชื่อว่าสักวันหนึ่งผลงานของตั๋งจะมีความเป็นตั๋ง 100% ในแบบที่เขาต้องการ เรื่องที่เขาอยากเล่าต่อจากนี้มากที่สุดด้วยความคิดที่ว่า

“เรื่องต่อไปที่เราอยากเล่าคงเป็นเรื่องความสัมพันธ์กับคนรอบตัวก่อน เราอยาก connect โลกของตัวเราเองให้เสร็จก่อน ออกไปทำอย่างอื่น”

ตั๋งยังทิ้งท้ายไว้ว่า ‘Mindwanders’ นั้นเป็นชุดภาพที่ยังเล่าไม่เสร็จเขายังคงต้องออกตามหาตัวตนใน Chapter ต่อไปในแต่ละครั้งที่เขาได้เติบโตและเผชิญโลกใหม่ๆ